Wolfskinderen

Wolfskinderen, een eeuwenoud verschijnsel. Er bestaan veel (fictieve) verhalen over wolfskinderen. Rome zou gesticht zijn door twee wolfskinderen; Romulus en Remus. En natuurlijk Tarzan(1914) en Mowgli(Junglebook;1894), misschien wel de bekendste verhalen over kinderen die opgevoed zijn door dieren. Maar ook tegenwoordig wordt er nog per jaar gemiddeld één wolfskind gevonden.

Wat zijn wolfskinderen?
Wolfskinderen zijn kinderen die opgegroeid zijn in een omgeving met een minimum aan menselijk contact.
Je hebt drie soorten wolfskinderen.
Ten eerste: de kinderen die opgegroeid zijn bij dieren. (2/3 van de wolfskinderen vanaf 1970)
Ten tweede: de kinderen die in een sociaal isolement zijn opgegroeid, dus bijvoorbeeld opgesloten in een kamer. (1/3 van de wolfskinderen vanaf 1970)
Ten derde: de kinderen die alleen opgegroeid zijn, niet bij dieren én niet bij mensen. (4 gevallen bekend)

Onderzoek
Elk wolfskind is natuurlijk anders. Toch hebben alle wolfskinderen een aantal eigenschappen gemeen. In 1941 is hier onderzoek naar gedaan. De overeenkomsten tussen 31 wolfskinderen werden vergeleken. Ze huilen en lachen nooit, zien erg goed in het donker en hebben een sterk reukvermogen. Ze hebben vaak een merkwaardige voorkeur voor de kleur rood. De seksuele lusten tijdens en na de puberteit ontbreken. Ze lopen op handen en voeten, en afhankelijk van het dier waarbij ze zijn opgegroeit eten ze bladeren en rauw vlees. Ze weigeren kleding te dragen, en scherpen hun tanden aan botten. Ook vertonen ze vaak gedrag, dat veel weg heeft van autisme.
In een experiment van Harry Harlow, halverwege de vorige eeuw, werden resusaapjes direct na hun geboorte gescheiden van hun moeder en geplaatst bij een surrogaatmoeder; een levenloze cilindervormige koker van gaas, al dan niet bedekt met lappen stof en een kunstkop er bovenop.
Het resultaat van dit experiment was een generatie van semi-autistische aapjes. Het waren bange, wezenloze dieren, die alleen maar aan zichzelf zaten of de hele dag heen en weer aan het wiegen waren. Ze leken verre van een normale sociale aap.


Aanpassingsproblemen
In de fictieve verhalen, worden wolfskinderen voorgesteld als kinderen met een lange, gelukkige jeugd tussen de dieren. Daarna hebben ze wat aanpassingsproblemen met de menselijke cultuur, maar dat komt na verloop van tijd wel goed. In werkelijkheid hebben deze kinderen vaak grote aanpassingsproblemen. De meeste wolfskinderen gaan dood of plegen zelfmoord. Als ze blijven leven, hebben ze vaak grote moeite om zich aan te passen aan de menselijke samenleving. Ze leren niet of nauwelijks praten, en de omgang met mensen verloopt vaak moeizaam.

Waarom de naam "wolfskinderen"?
De term wolfskinderen bestaat al eeuwen. De meeste kinderen die gevonden werden in het wild, waren opgegroeid tussen wolven. Deze kinderen worden gevangen door wolven, in eerste instantie bedoeld als prooi voor hun eigen jongen. Als de baby echter de geur van de wolven aanneemt, beschouwt de wolvin het kind als een van haar eigen jongen.

Opvattingen
Vroeger werd er vaak gedacht, dat de kinderen van te voren al zwakzinnig waren, en daarom achtergelaten werden door hun ouders. Tegenwoordig wordt vaak gedacht dat de kinderen zich anders gedragen dan "normale" mensen, door gebrek aan menselijk contact.

Zoektocht naar antwoorden
Onder andere het Nature-Nurturedebat maakt veel gebruik van de informatie over wolfskinderen. Ook de vraag of mensen misschien kunnen leren communiceren met dieren, of dieren met mensen, wordt vaak beantwoord aan de hand van deze informatie. De vraag of je kinderen moet laten leven in de omgeving waarin ze zijn opgegroeid, dus bij de wolven in het woud, of ze "terug" moet halen naar de menselijke samenleving, is weer een vraagstuk op zich. Het antwoord hierop zal ook per geval verschillen. Ook zullen deze kinderen misschien een antwoord kunnen geven op onze vraag, of dieren ook cultuur hebben.

Bronnen:
http://pedagogiek.net/content/artikel.php?contentID=983&subname=Opvoeding§ieNR=1&&rubriekID=2
http://nl.wikipedia.org/wiki/Wolfskind

Een flimpje over een wolfskind:
http://www.youtube.com/watch?v=lMbf8R9BPyg

Kind van twee werelden

'De mens is als een kind van twee werelden.' Zoals hieronder al gezegd is, dacht Plato dat de mens aan de ene kant onderhevig was aan eros, begeerte, en zich daar aan de andere kant overheen kon zetten, door middel van de psyche.

Gaia heeft jullie het verhaal van het tweespan al uitgelegd. Twee paarden, en een menner die ze in toom moet houden. Het ene paard staat voor de eros, het andere voor de psyche. Het zwarte paard (de eros) wil naar beneden om te genieten van aardse genoegens, het witte (de psyche) trekt omhoog naar de ideeënwereld.

Dit is een mooie beschrijving, als iedereen zo graag naar de ideeënwereld zou willen. In Plato's tijd was de filosofie vrij populair (of dat is hoe wij het nu zien) en het is begrijpelijk dat hij er van uit ging dat mensen streven naar de ware kennis uit de ideeënwereld. Om daar te komen moest men echter zijn begeerte naar aardse genoegens onderdrukken.
Als ik tegenwoordig om mij heen kijk zie ik maar weinig mensen die streven naar kennis omwille van de kennis. Als mensen streven naar kennis moet deze meestal een ander (hoger?) doel dienen.
Net als het onderdrukken van begeerten, mensen zitten zo in elkaar dat ze altijd streven naar méér. Op die manier kunnen ze hun behoeften stillen, door zichzelf grotere genoegens in het vooruitzicht te stellen. 'Als ik nu mijn geld op een spaarrekening zet, in plaats van een computer te kopen, kan ik over een tijd een betere computer kopen.' Dit is niet het beste voorbeeld, maar het idee lijkt me duidelijk.

Nu gaan we het verhaal een beetje aanpassen. Ik zou de menner liever zien als onze beleving (hoe maken we dingen mee). Het witte paard is dan niet de psyche, maar de rede. De menner streeft volgens mij ook niet naar kennis uit de ideeënwereld, maar naar een zo groot mogelijk genoegen. Hier heeft hij de rede voor nodig. Als er een wei is met heerlijk mals gras, wil het zwarte paard zo snel mogelijk stoppen om van het gras te genieten. De rede weet, of vermoed, dat er verderop een weide is met mals gras én paardenbloemen, maar als ze bij de eerste weide zouden stoppen, zouden ze niet voor het donker bij de andere weide aankomen, en de volgende dag zouden de paardenbloemen verwelkt zijn. De rede kan zo de eros in toom houden en er voor zorgen dat ze de tweede wei bereiken. Op deze manier stelt de mens genot uit voor groter genot.

De mens als wezen tussen twee werelden

Voor een groot deel, klopt Plato's filosofie wel met het idee dat ik heb van de wereld. Zijn beeld van een menner, met een zwart en een wit paard, spreekt mij erg aan. Al geef ik er wel mijn eigen invulling aan.

Ik heb ook het gevoel dat er een "zwart" en een "wit" paard is. Het zwarte paard is bij mij ook de wereldse, de lusten. Het witte paard, is bij mij niet de ideeënwereld, maar de hemel. Met onze rede moeten we daar het evenwicht tussen proberen te vinden. Gods wil is, dat wij niet meteen in de hemel komen, maar eerst een tijd op aarde rond lopen. Sommige mensen lopen met hun hoofd in de wolken, en hebben niet door dat je eerst hier op aarde moet leven, voordat je in de hemel kunt leven. Je moet niet continu aan het hiernamaals denken, zoals in de middeleeuwen het "memento mori" (gedenk te sterven). Maar je moet er wel bij stilstaan dat er daar boven meer is, en niet in het andere uiterste vervallen, het "Carpe Diem"(pluk de dag), dat in de Renaissance het levensmotto was. Men moet het evenwicht tussen "Carpe Diem" en "Memento Mori" proberen te vinden.

De mens is gedreven. Dit blijkt voor mij het meest uit het feit dat de mens steeds nieuwe dingen verzint, wat er na zijn dood gebeurt. De mens is zeer inventief als het om leven-na-de-dood-gedachtes gaat.

(Toch is het geloof in God, voor mij het enige ware geloof. En, (dit mag ik misschien niet zeggen als christen), ik denk vaak, zelfs al is het allemaal een verzinsel of mijn fantasie, wat maakt dat uit, als ik me daar veilig mee voel?)

De tien geboden, perkament uit 1768

In de bijbel staan de regels beschreven die ik volg. Mijn keuzes maak ik dan ook naar aanleiding van deze regels. De keuzes die ik niet letterlijk met de bijbel in de hand kan maken, maak ik met God in mijn achterhoofd. De belangrijkste regels voor een christen zijn natuurlijk de tien geboden. Deze regels volg ik mijn hele leven al, en zal ik altijd blijven doen. Vaak zie ik de geboden breder, dan als ze eigenlijk bedoeld zijn. Het eennalaatse gebod zie ik meer als: "Gij zult niet liegen". Het laatste gebod, zie ik meer als: "Gij zult eigendommen van uw medemens niet begeren. "

Zo geeft ieder een eigen invulling aan het geloof. Of, tsja, in iedergeval ik...

Hierbij nog de 10 geboden:

De tien geboden

1. Gij zult geen andere goden hebben
2. Gij zult geen afgodsbeelden maken
3. Gij zult de naam van God niet misbruiken
4. Gedenk de sabbat(zondagsrust) en hou hem in ere
5. Eer uw moeder en vader
6. Gij zult niet doden
7. Gij zult geen overspel plegen
8. Gij zult niet stelen
9. Gij zult geen valse getuigenis afleggen
10. Gij zult de vrouw en het huis van uw medemens niet begeren.

De levensadem, Afrodite

Hallo allemaal,

Persoonlijk ben ik het absoluut niet eens met Plato. Plato benaderd alles veel te veel met het verstand, ik geloof niet dat je bij elke keuze denkt: "Als ik dit en dit doe brengt me dat dan dichter bij de ideeënwereld of niet?" En ik vind ook dat dat helemaal niet belangrijk is, er zijn namelijk geen 'goede' of 'foute' keuzes. Want wie zou dan moeten bepalen of een keuze goed of slecht is? Ik laat niet iemand anders over mijn keuzes bepalen net zo min dat ik andermans keuzes bepaal. In plaats van een menner en 2 paarden, zie ik het proces van keuzes maken meer als een bos, welke richting je ook uit gaat overal zijn bomen, dus er is niet zo iets als een goede of foute keuze maken, en er zijn verschillende manieren om ergens te komen.

Volgens Plato verschillen de mensen van de dieren doordat mensen zich over hun verlangens en begeertes heen kunnen zetten. ik denk niet dat hier het verschil ligt tussen mensen en dieren, immers een mens kan zich misschien wel even inhouden, maar zal uiteindelijk toch moeten gaan eten. En wie zegt dat dieren hun verlangens en begeertes niet kunnen inhouden? Is daar ooit onderzoek naar gedaan? (diegene die het weet, mag het zeggen! :D)

Conclusie: Ik ben het niet met Plato eens omdat ik denk dat je in het leven vooruit, achteruit, naar links, naar rechts, omhoog, omlaag, stilstaan en vooruit kan gaan in plaats van altijd maar of naar de ideeënwereld opschuiven of naar de aarde toe.

Diana, De levensadem

De levensadem van Plato,
Als relativist zou je erg makkelijk kunnen zeggen; we leven op aarde zijn mensen en hebben elk onze geest.

Maar dit is wel erg makkelijk en plat gezegd. Daarom wil ik er ook wat meer over vertellen.
Het verhaal van de menner en de 2 paarden (de tweespan), vind ik een erg mooi verhaal. Er zit wel waarheid in, want wij mensen zoeken ook altijd de beste tussenweg, om zo het beste te bereiken. Als we alleen maar extreem slechte of extreem goede dingen doen, dan redden we het niet in de tegenwoordige maatschappij. Je moet soms wel eens een minder goed ding doen, om beter te worden. Zo ook het gezegde; 'Van je fouten moet je leren'. Het is niet erg om een fout te maken, maar eigenlijk doe je iets niet goed. Je kan nou eenmaal niet alles in één keer goed doen.

Dit sluit ook weer aan op de levensadem, men moet keuzes maken. Zoals Plato in zijn Psyche/levensadem duidelijk maakte, de mens volgt zijn verlangens en begeerten op maar moet zich er ook wel eens overheen zetten en dit kan men dan ook.

De Levensadem..

Wat maakt mensen tot mensen? Plato heeft ook getracht deze vraag te beantwoorden op een rationalistische manier. Dat houdt in dat hij de rede verantwoordelijk stelt voor de oorsprong van ideeën. Plato kwam met de volgende conclusie.
De mens volgt aan de ene kant zijn verlangens en begeerten maar aan de andere kant kan de mens zich ook over zijn verlangens en begeerten heen zetten. Het vermogen om dit te kunnen doen noemt Plato de Psyche ofwel de levensadem.
Plato vertelt hierbij het verhaal van de tweespan, je moet je voorstellen dat er 2 paarden zijn. Het ene paard is goed en het andere paard is slecht. De paarden worden door een menner geleid, en deze menner is je rede. De paarden en de menner bevinden zich tussen de aarde en de ideeënwereld, het goede paard wil naar de ideeënwereld terwijl het slechte paard naar de aarde wil en toegeven aan zijn verlangens. Het is aan de menner, de rede dus, om alles in goede banen te leiden.

Je hebt ook nog het verschil tussen het klassieke begrip psyche en het moderne begrip psyche. De Griekse betekenis van Psyche is adem of levenskracht, daarvan hebben de romeinen 'animal' afgeleid en dat betekend: levend wezen.
Tegenwoordig vertalen wij psyche vaak met 'geest' of 'bewustzijn'. Maar de Grieken gebruikten het woord psyche zeker anders dan geest of bewustzijn want zij vinden dat ook planten een psyche hebben terwijl we toch niet zo snel zeggen dat een plant psychische problemen heeft...
Tegenwoordig denkt men aan de ziel zoals Plato hem voorstelde namelijk in de rol van menner om alles in goede banen te leiden, maar ik denk dat we niet meer zozeer zien dat het een goed en een slecht paard is. De rede beslist nog wel welke keuzes we maken maar als wij willen toegeven aan onze begeertes dan is dat ook goed, het verschil tussen ‘goed’ en ‘slecht’ is vervaagt. Men moet doen wat hem of haar gelukkig maakt en hoeft niet meer perse naar de ideeënwereld willen/moeten.

Bronnen:
- Het oog in de storm, door Ellen Geerlings (hoofdstuk 8, Gedreven door eros: Plato
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationalisme
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Plato
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Idee%C3%ABnleer

Diana, Wat is mens zijn?

Hallo,

Er wordt al heel lang een onderscheidt gemaakt tussen mensen en dieren, waarom word dit eigenlijk gedaan?
Het lijkt zo normaal; "omdat iedereen er hetzelfde over denkt en het gewoon zo is."
Maar weinig mensen kunnen een goed argument geven voor dit onderscheidt.

Als relativist zal ik proberen een duidelijk standpunt te geven, waarom de mens zo anders is dan een dier.

Mensen hebben cultuur, dieren hebben dat niet. Aristoteles zegt 'mens als lachende dier', hiermee wil hij duidelijk maken dat een mens wel kan lachen, lol hebben en/of spelen, maar dit is in mijn optiek niet helemaal juist. Denk maar eens aan een jonge hond of een jonge kat, die zijn dol op spelen! Ook als een dier wat ouder is speelt het nog, maar soms wel wat minder vaak.

Arthur Schopenhauer heeft een theorie over spel en cultuur; als mens hebben wij krachten gekregen van de natuur, deze krachten zijn bedoelt voor de strijd tegen nood. Als we de nood overwonnen hebben, kunnen we met onze krachten "spelen". We moeten ook met deze krachten spelen, anders worden we slachtoffer van verveling.
Volgens Schopenhauer zijn nood en verveling, of angst voor verveling, dan ook de drijfveren van onze activiteiten en dus onze cultuur.

Maar zoals ik al heb verteld kan een dier ook spelen, en hij heeft ook krachten van de natuur gekregen. Een dier gebruikt die krachten ook wel eens tegen de verveling. Een kat jaagt immers nog altijd op muizen en vogels bijvoorbeeld.
Als je dan de theorie van Schopenhauer ernaast legt, zie je dat dieren eigenlijk ook hun eigen cultuur hebben.

Mens en dier hebben dus zeker overeenkomsten. Maar een mens heeft over veel dieren meer macht (niet over alle dieren). Hierdoor kunnen wij veel onderzoeken doen over dieren en zo zijn onderzoekers te weten gekomen dat apen, waar wij van af stammen, ook best slim zijn.

Tot nu toe, lijkt het erop dat een mens niet erg veel verschilt van een dier.

Maar denk maar eens aan ons gewone leven, we werken, gaan naar school, er is rechtspraak, er zijn wetten, er is een regering, we hebben allerlei verschillende apparaten en ga zo nog maar even door.
Bij dieren zijn er geen vastgelegde wetten, en er is dus ook geen rechtspraak. Als een dier het niet eens is met wat een ander dier hem heeft aangedaan zal hij zijn ´vijand´ aanvallen.
Bij ons zijn wetten wel vastgelegd en word er toezicht gehouden dat deze wetten grotendeels goed nageleefd worden door de bevolking.

Het is misschien wat ver gezocht, maar wat denk je van vakantie? Wij gaan met vakantie of gaan een weekendje weg, maar heb jij ooit een olifant op vakantie zien gaan?

Een dier zie je ook niet op een kantoor zitten achter een computer, hij moet overleven in de natuur door te jagen.

Dit waren een aantal verschillen tussen mens en dier.

Tot slot wil ik mijn standpunt geven over het onderscheidt tussen mens en dier.

Er zijn veel overeenkomsten tussen mens en dier, beide hebben ze cultuur en spel, ook hebben ze beide verstand, de een soms wat meer dan de ander.
Maar er zit veel verschil in de culturen, dieren moeten jagen om te overleven in de natuur, wij moeten werken om zo ons eten te verdienen en dus te overleven.

Bronnen:
- Het oog in de storm, door Ellen Geerlings (Hoofdstuk 7.7 Arthur Schopenhauer)

De mens is een essentieel onderdeel van de wereld

Hallo,
Omdat ik de wereld vanuit een christelijk oogpunt bekijk, zou het logisch zijn als mijn antropologische standpunt zou zijn: "De mens is de kroon op gods schepping, dat kun je niet bewijzen, dus je moet het maar geloven. Net zoals je gewoon moet aannemen dat God bestaat. En dat denk ik, klaar." Maar, dat denk ik niet...

God is niet alleen de God van mij, van mijn familie, van de Nederlanders of de hele mensheid. God is de god van alles. Letterlijk alles, van mens, dier, plant en ding. En ook van de schimmels en bacteriën.
In Genesis staat immers beschreven, dat God in zeven dagen de wereld schiep. God schiep niet alleen de mens, God schiep alles hier op aarde.
Hij schiep eerst dag en nacht, maar miste nog iets, en ging verder met creëren. God ging door, totdat hij de mens schiep, maar dat betekent niet dat de mens de kroon op de schepping is. Het betekent dat de mens de wereld compleet maakte. Een horloge zonder grote wijzer is geen perfecte klok, maar het is en blijft een horloge. Maar niet alleen de grote wijzer is onmisbaar, de kleine net zo goed, en het uurwerk erachter, en de batterij. Die grote wijzer is niet de "kroon" op de klok, maar het is wel iets essentieels. De wereld was ook een wereld geweest zonder de mens, maar de mens maakt het compleet. Als God de mens eerder dan de dieren had geschapen, had God de volgende dag de dieren geschapen, en was het dan compleet geweest. De mens is essentieel voor de wereld, maar niet van meer belang dan dieren en planten of schimmels en bacteriën.



Adam en Eva in het hof van Eden (van Lucas Cranach de Oude)

Afrodite, Wat is een mens?

Hallo,

Wat maakt een mens nou zo anders als dieren?
De meeste mensen zeggen dat dat komt doordat mensen 'cultuur' hebben, in tegen stelling tot dieren.

Maar is dat wel zo? Oke, bekend is dat dieren niet echt een cultuur hebben zoals mensen met computers, treinen, ruimtereizen enzovoort.
maar zouden dieren daar niet toe in staat zijn?
Neem bijvoorbeeld de IQ-test, onderzoekers hebben een aap een IQ-test laten doen en de aap had een score van 75. Even ter vergelijking: als mensen een score tussen de 70 en 80 halen dan zitten ze op het niveau van Lager beroeps onderwijs...

En als je kijkt naar dolfijnen, zij hebben grote en geplooide hersens, wat wijst op buitengewone geestelijke vermogens.

Al met al zou je je dus kunnen afvragen of dieren (zoals apen en dolfijnen) niet gewoon even 'slim' als de mens zijn en net zo goed hun eigen 'cultuur' hebben alleen dan in een soort van andere dimensie. Dus niet een hoger of lager niveau dan de mens maar gewoon anders.

Bronnen:
- http://library.thinkquest.org/17963/behaviour-int_lan-nl.html
- http://headlines.nos.nl/forum.php/list_messages/1213

Athene, Mens zijn?

In feite is het heel simpel. We maken toch elke dag mee wat het is om een mens te zijn? We zien toch elke dag mensen om ons heen? Niet dus.

Als je naar de mensen om je heen kijkt, of naar je biologie boek wat mij betreft, zie je dat de mens een dier is dat op twee poten loopt en de andere twee gebruikt om onder meer dingen op te pakken. Verder heeft de mens weinig beharing, niet erg scherpe tanden en klauwen die niet bedoeld zijn als wapen maar als gebruiksvoorwerp. Ook wat zintuigen betreft doet de mens onder voor veel andere dieren. Friedrich Nietzsche (1844 – 1900) zag dit ook. Hij noemde de mens niet voor niets mangelwesen, een incompleet dier.

Toch ziet de mens zich graag als superieur wezen, dat moet toch érgens vandaan komen? Natuurlijk: de rede. Aristoteles: Animal rationale, het denkende dier. Maar hoe weten we nu zo zeker dat onze hond niet kan denken, heb je het hem wel eens gevraagd? Misschien wel, maar begreep je zijn antwoord? Vast niet. In feite kunnen we niet zeker weten of wij de enige zijn die kunnen denken, misschien kunnen dieren het ook wel. Of sterker nog: misschien kunnen wíj het niet eens. Waar bestaan we nu eigenlijk uit? Uit een berg moleculen, of niet soms? Hoe kan het dat die moleculen samen ineens kunnen denken als ze een mens vormen en niet als ze een aap zijn? Weet dat molecuul veel?
Nee, we kunnen er niet zeker van zijn dat één, wij kunnen denken, en twee, dieren dit niet kunnen.

Misschien moeten we het verschil tussen de mens en de dier maar los laten, we kunnen niet waarnemen hoe het is om een dier te zijn, dus eigenlijk is hier na al die eeuwen nog steeds geen zinnig woord over te zeggen.
We doen er nog een schepje bovenop: je kunt niet kijken hoe het is om je buurman te zijn, of je zusje, of je leraar. Als we er van uit gaan dat zijn informatieverwerving en –verwerking hetzelfde gaat als die van jou kun je een heel eind komen, maar in feite weet je het niet zeker. Misschien ben jij wel de enige die kan denken en zijn alle andere organismen (schimmels, planten, dieren) wel een soort robots, zonder ratio en gevoel?
Eigenlijk kunnen we geen antwoord geven op de vraag wat het is om mens te zijn. We kunnen alleen zeggen wat het is om mij te zijn, en dat is voor iedereen anders.

Aangezien we als filosofen toch graag een antwoord willen hebben blijf ik bij mijn eerste definitie van de mens: een dier dat op twee poten loopt, en zijn natuurlijke wapens is gaan gebruiken als werktuigen.

Bronnen:
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Friedrich_Nietzsche
- Cogito, ik denk: inleiding in de filosofie, door Eva Anne le Coultre
- Het oog in de storm, door Ellen Geerlings

Wat is de mens?

Mens zijn, wat is dat nou? Eigenlijk is het vreemd, we zijn het allemaal al ons hele leven, maar we kunnen niet uitleggen wat het nou eigenlijk inhoudt.
Het wordt nog lastiger omdat er tot nu toe eigenlijk geen sluitend antwoordt op gegeven is, als je het aan vijf mensen vraagt, heb je vijf verschillende antwoorden.
Toch wordt het hier alleen maar leuker van, dit zijn de vragen waar we in de filosofie naar uit kijken. Wie wil er nou een vraag beantwoorden, terwijl de oplossing al bekend is? Daarom pakken wij onze kans en voegen ons antwoord toe aan de brij van theorieën die er al is, en hopen dat dat van ons de beste is.

Hoewel we er het liefst zelf over nadenken is het ook belangrijk om een aantal bekende antwoorden te geven.

De mens als denkend dier
Onderandere Aristoteles typeert de mens als denkend dier. De rede is wat de mens onderscheid van de rest van de dieren.

De mens als product van de evolutie
Ik hoef maar één naam te noemen en iedereen weet al waar ik het over heb. Charles Darwin bedacht de evolutietheorie. In deze theorie ontwikkelen soorten doordat alleen degene met de sterkste eigenschappen overleeft, zich voort kan planten, en zo deze sterke eigenschappen overdraagd. Op deze manier is ook de mens ontstaan.

De mens als schepping van God
Een ander standpunt is dat de mens gecreerd is door God. God heeft de mens gemaakt als kroon op zijn schepping en de menselijke soort is vanaf het begin der tijden onveranderd gebleven.

Ontzettend veel filosofen hebben nog oneindig veel andere theorieën bedacht over wat het nou betekend om mens te zijn. Wij doen ons best om daar die van ons aan toe te voegen.

Heb je zelf een mening over mens-zijn? Twijfel niet en plaats een reactie!

Bronnen:
- Cogito, ik denk: inleiding in de filosofie, door Eva Anne le Coultre
- Het oog in de storm, door Ellen Geerlings

Even voorstellen, Afrodite

Hallo,

Ik ben Afrodite en ik ben een beetje 'zweverig' type.
Ik bedoel hiermee dat ik een beetje in alternatieve dingen geloof en problemen benader ik op een als-we-allemaal-maar-rustig-blijven-komt-alles-goed manier :)

Ik hoop dat jullie veel plezier beleven aan het lezen van dit blog :)

Even Voorstellen

Hoi!
Ik ben Diana en zal de stellingen op deze Blog beoordelen vanuit een relativistisch oogpunt.

Even voorstellen, Isis

Hallo allemaal,
Ik ben Isis. Op deze blog is het de bedoeling dat ik reageer met een Christelijke inslag. Ik hoop dat u, maar ook wij, veel plezier beleven aan deze blog voor filosofie:)
Met vriendelijke groet,
Isis

Even voorstelen, Athene

Hallo,

Ik ben Athene. In deze blog bekijk ik de stellingen uit een Empiristisch oogpunt. (Empiristisch: kennis komt van (zintuigelijke) waarneming).
Ik hoop dat jullie veel plezier hebben bij het lezen van deze blog!

Opzet van deze blog

Hallo,

Zoals al eerder in een blog is uitgelegd, zijn wij dus leerlingen van VWO5 die deze blog onderhouden als opdracht voor school.
Er is 1 personage (Gaia) die alle stellingen, huishoudelijke mededelingen enzovoort erop zet, wij kunnen allemaal op haar inloggen.
Dan zijn er nog 4 personages over en onder die namen (Athene, Diana, Isis en Afrodite) reageren wij dan op de stelling die Gaia heeft geplaatst, waardoor er dus een discussie ontstaat!

We hopen dat dit concept gaat werken en dat jullie er veel plezier aan beleven:D

Even voorstellen

Hallo,

Leuk dat je onze blog leest!

Wij zijn leerlingen filosofie aan het VWO en op deze blog houden we bij wat we geleert hebben en wat we daar van vinden. Al deze onderwerpen zullen gaan over wijsgerige antropologie (filosoferen over mens-zijn)
Elk lid van de blog heeft een eigen visie op de filosofie en zal dan ook op zijn eigen manier op onderwerpen reageren.

Veel leesplezier!!